Вера Віктараўна Церахава (у дзяцінстве Вера Георгіеўна Рубіс) нарадзілася 29 верасня 1934 г. у г. Пскове. Перад самай Вялікай Айчыннай вайной маці Веры з другім мужам, афіцэрам, выехала ў Брэст.

Пётр Іванавіч Брыгадзін нарадзіўся 24 жніўня 1949 г. у в. Моладава Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці. Пасля заканчэння школы ў 1966 г. паступіў на гістарычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя У. І. Леніна, які скончыў у 1971 г. Затым два гады служыў у Савецкай арміі ў Брэсце, быў камандзірам узвода, сакратаром камітэта камсамола палка.

Іван (Іаан) Антонавіч Катовіч нарадзіўся 2 верасня 1839 г. у в. Чаравачыцы Кобрынскага павета Гродзенскай губерні (цяпер в Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці). Паходзіў са старажытнага беларускага праваслаўнага святарскага роду. Старэйшы сын протаіерэя Антонія Ануфрыевіча Катовіча. Браты Івана – Фама, Мікалай, Міканор, Аляксей – таксама былі святарамі, сёстры – Марыя, Юстына, Алена – выйшлі замуж за асоб духоўнага звання.

Максім Фёдаравіч Болбас нарадзіўся 1 ліпеня 1918 г. у в. Слабодка Бабруйскага павета Мінскай губерні (цяпер Бабруйскага раёна Магілёўскай вобласці) у сялянскай сям’і. У 1934–1941 г. настаўнічаў у школах Клічаўскага раёна Магілёўскай вобласці і Камчацкай вобласці.

У час Вялікай Айчыннай вайны Максім Болбас знаходзіўся ў Беларусі пад нямецка-фашысцкай акупацыяй, стаў на шлях барацьбы з фашызмам. Быў членам Брожскага падполля, затым – партызан атрада імя Кірава 37-й брыгады імя Пархоменкі ў Мінскай вобласці. Праявіў сябе смелым байцом. Удзельнічаў у 11 баях па разгрому варожых гарнізонаў, хадзіў на чыгунку падрываць рэйкі, падарваў 4 аўтамашыны з нямецкімі салдатамі. Быў двойчы паранены.

Уладзімір Пятровіч Самовіч нарадзіўся 28 студзеня 1928 г. у Мінску. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, сям’я эвакуіравалася ў Тамбоўскую вобласць, пасля вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў вярнулася на радзіму.

У 1948 г. Уладзімір Самовіч паступіў у Брэсцкі настаўніцкі інстытут (з 4 чэрвеня 1949 г. — імя А. С. Пушкіна). Закончыўшы інстытут (1950), працаваў першым сакратаром Івацэвіцкага (1950), Камянецкага (1951) райкамаў камсамола. З 1952 г. — сакратар, другі сакратар Брэсцкага акруговага камітэта ЛКСМБ.

Ілья Савіч Галкін нарадзіўся 1 жніўня 1898 г. у в. Панасюкі Пружанскага павета Гродзенскай губерніі (цяпер Дзмітровіцкага сельсавета Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. Вучыўся ў Раснянскай двухкласнай школе. Набліжэнне фронту Першай сусветнай вайны ў 1915 г. прымусіла вялікую сям’ю падацца ў бежанства ва Уладзімірскую губерню, дзе ў г. Каўроў Ілья атрымаў пачатковую адукацыю. Закончыў тэхнічнае вучылішча пры Маскоўскай чыгунцы, працаваў фармоўшчыкам ліцейнага цэха чыгуначных майстэрняў.

Леў Раманавіч Казлоў нарадзіўся 28 ліпеня 1938 г. у в. Літвінкі Кобрынскага павета Палескага ваяводства (цяпер Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці). Вялікая Айчынная вайна застала сям’ю (маці Марыю Іванаўну, бацьку Рамана Іванавіча і трохгадовага Лёву) у Пінску. Пасля вайны пераехалі ў Кобрын. У школу (сёння СШ № 1) Леў пайшоў у 1946 г. і правучыўся там сем гадоў. Далей працягваў вучобу ў сярэдняй школе № 2, якую закончыў у 1956 г. У школьныя гады любіў чытаць, выяўляў здольнасці да малявання, захапляўся гісторыяй.

Віталь Уладзіміравіч Скалабан нарадзіўся 5 жніўня 1947 г. у в. Шылавічы Слонімскага раёна Гродзенскай вобласці. Бацька, Уладзімір Рыгоравіч Скалабан, — настаўнік гісторыі, краязнаўца. Маці, Вольга Іванаўна, была жанчына ціхая, спакойная, заўсёды сур’ёзная, працавала эканамістам-статыстыкам у райсельгасхарчы.

Міхаіл Аркадзьевіч Шульман нарадзіўся 10 красавіка 1927 г. у Маскве. Пасля заканчэння школы cлужыў у штурмавой авіяцыі (1946–1955), паветраным стралком лятаў на самалёце ИЛ-10, атрымаў урадавыя ўзнагароды. Сваю службу завяршаў ў Пружанах Брэсцкай вобласці, з гэтым горадам, які стаў яму родным, і звязаў сваё далейшае жыццё.

Мікалай Уладзіміравіч Смяховіч нарадзіўся 18 студзеня 1952 г. у в. Дзівін Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці ў вялікай сялянскай сям’і. У цяжкія пасляваенныя гады атрымаць добрую адукацыю было вельмі складана. I таму для вясковага хлопчыка, якога з дзяцінства вабілі кнігі, накіраванне ў 1959 г.на вучобу ў Дзівінскую школу-інтэрнат было сапраўдным шчасцем. Да дзевятага класа Мікалай ужо дакладна вызначыўся з будучай прафесіяй — ён марыў быць гісторыкам.